Tag Archives: شعر

مسیحایِ من ای که نورِ امیدی
امیدم تویی در شبِ ناامیدی
گذشتی ز خونت که بخشی نجاتم
کنون من به رسمت گذشتم ز جانم

ای چشمان بهوش باشید!!!
که غوغای سراب ها، گوش ها کر کرده است!
ای پاها، برپا بمانید،
که دستان تمنّای سطل ها دارند،
تا از دلِ چاهِ فریب
دروغ بالا کشند!!!

آیا لزومی دارد که شاعر خود را درگیر شناخت شعر و اصول آن کند؛ مکتب های شعری و ژانرهای مختلف شعر را بشناسد؛ یا اینکه شعر الهامی است که ناگهان شخص را برمی انگیزاند و او را در سفر به یک فضای خارق العاده و منحصربه فرد رهنمون می‌سازد، و شخص را دچار وضعیتی می کند که ناگزیر است به سرودن؟

با من بمان، با من بمان، در کام بردن از دعا
با من بمان ای مهربان، در نام بردن از خدا
با من بمان ای فکر خوش، با من بمان صدای من
با من بمان، ای شهد خوش، شیرین ترین نوای من

خدایا تا نماند بی سرا کَس تمام بی سرایان را سرا ده به ایران که بود خاکش همه پاک       هزاران شادی بی انتها ده